Safari's, stappen en heel veel genieten

Weer tijd voor een update!

Safari

Safari

Vorige week zijn we op safari geweest bij Murchisonfalls. Wat een onderneming was dat! We hebben alle dieren gezien op de neushoorn na! Leeuwen,olifanten, giraffen, water buffels, nijlpaarden, krokodillen en Bambi. Het was een weekend om nooit meer te vergeten, maar tegelijkertijd ook een weekend met veel emoties. De Nederlandse studente die een week voor onze aankomst in dit park is verdwenen is niet meer teruggevonden. Haar moeder zat bij ons in het hotel samen met de Nederlandse politie. Het was hartverscheurend, want het idee dat je dochter alleen in een immens groot park zit met wilde dieren is onbegrijpelijk en beangstigend. Na onze eerste game drive kwamen we terug met een glimlach op ons gezicht, maar dit veranderde bij binnenkomst na het zien van de moeder van de studente...

Voor ons dus een bijzonder en beladen weekend waarin onze glimlach soms werd vervangen door een traan....

Werk

Vorige week hebben we ook een dag meegelopen bij Katalemwe chesire home for rehabilitation. Waar we ons aankomende weken ook voor gaan inzetten naast home of hope. Dit is een rehabilitatie centrum voor kinderen/jongeren (t/m 18 jaar) met een beperking. Het rehabilitatiecentrum werk samen met het Lilianefonds en dat was duidelijk te zien. Het was georganiseerd, gestructureerd en misschien wel het belangrijkste: het personeel heeft kennis over hetgeen waar ze mee bezig waren. Daarnaast beschikken zij over materialen waarvan ze aangepaste meubels, rolstoelen en protheses maken. Een fantastische centrum met een fijne werksfeer. Ook wij werden gelijk aan het werk gezet en hebben bewegingsoefeningen met de kinderen gedaan. Heerlijk om iets te kunnen betekenen.

Door dit rehabilitatiecentrum werden we wel weer aan het denken gezet m.b.t. Home of hope. We hadden geaccepteerd dat de omstandigheden van de kinderen oke zijn voor Oegandese begrippen. Nee er is geen luxe of een programma voor de kinderen, maar beter dan verwaarloosd worden door je familie. Na onze werkervaring in het rehabilitatiecentrum realiseerden wij ons dat home of hope echt nog in de kinderschoenen staat en dat er absoluut iets moet veranderen, maar dat wij dit niet alleen kunnen. Onze ideeën zoals bijvoorbeeld een snoezel ruimte en voorlichting geven aan medewerkers laten we voor wat het is, omdat we bij de basis moeten beginnen. Rust en overzicht creëeren.

Gisteren zijn we dan ook bezig geweest met het opruimen en ordenen van de fysio ruimte. Home of hope heeft één fysiotherapeut en doet de oefeningen met de kinderen in een ruimte die wij in Nederlandse begrippen chaotisch noemen. Daarnaast is deze ruimte ook een speelruimte en lopen de kinderen in en uit.Tijd dus om rust te creëeren door de kamers te verdelen in groepen.. José is aan de slag gegaan met het verven van de muur omdat ze daar een muurschildering gaat maken en ik heb samen met de fysio opgeruimd en geordend.

Ons doel is om de fysio ruimte te verven en te betegelen, omdat er nu vloerbedekking ligt dat totaal niet praktisch en hygiënisch is, omdat het onder geplast wordt door de kinderen. Het begin is er maar er is nog een lange weg te gaan.

Wist je dat:

-De meeste Oegandesen te grote slippers/schoenen dragen

-Veel vrouwen extensions/ pruiken dragen

-Wij pepernoten hebben besteld bij een Nederlandse bakker in Oeganda.

-Er maar 2,6% van de Oegandese bevolking 65 jaar of ouder wordt

-Dat het gemiddelde inkomen 1 doller per uur is

-Er twee regenseizoenen zijn

-Als het regent mensen later op het werk komen of helemaal niet

-Het sprinkhanen seizoen is en José niet kan wachten om 1 te proeven...

-De hand begroeting anders gaat dan in Nederland en dat dat bij ons nog steeds voor verwarring zorgt

-De populatie 33.640,833 miljoen is

-De meeste mensen in Oeganda christen zijn, 42%katholiek, 42% protestant, 13% moslim en 3% anders

-Dat veel mensen niet weten wat adoptie inhoud en daardoor denken dat ze hun kind weer terug krijgen

-Iedere kleur van de Oegandese vlag een betekenis heeft: zwart staat voor Afrikaanse mensen, geel voor zonneschijn en vitaliteit, rood voor Afrikaanse broederschap en de kraanvogel staat op de batch van militairen.

-Er in Oeganda meer dan dertig verschillende talen worden gesproken

-Oegandezen van kinderen houden maar verwachten van kinderen dat ze zich goed gedragen ‘ seen and not heard’

Safari

Safari

Vorige week zijn we op safari geweest bij Murchisonfalls. Wat een onderneming was dat! We hebben alle dieren gezien op de neushoorn na! Leeuwen,olifanten, giraffen, water buffels, nijlpaarden, krokodillen en Bambi. Het was een weekend om nooit meer te vergeten, maar tegelijkertijd ook een weekend met veel emoties. De Nederlandse studente die een week voor onze aankomst in dit park is verdwenen is niet meer teruggevonden. Haar moeder zat bij ons in het hotel samen met de Nederlandse politie. Het was hartverscheurend, want het idee dat je dochter alleen in een immens groot park zit met wilde dieren is onbegrijpelijk en beangstigend. Na onze eerste game drive kwamen we terug met een glimlach op ons gezicht, maar dit veranderde bij binnenkomst na het zien van de moeder van de studente...

Voor ons dus een bijzonder en beladen weekend waarin onze glimlach soms werd vervangen door een traan....

Werk

Vorige week hebben we ook een dag meegelopen bij Katalemwe chesire home for rehabilitation. Waar we ons aankomende weken ook voor gaan inzetten naast home of hope. Dit is een rehabilitatie centrum voor kinderen/jongeren (t/m 18 jaar) met een beperking. Het rehabilitatiecentrum werk samen met het Lilianefonds en dat was duidelijk te zien. Het was georganiseerd, gestructureerd en misschien wel het belangrijkste: het personeel heeft kennis over hetgeen waar ze mee bezig waren. Daarnaast beschikken zij over materialen waarvan ze aangepaste meubels, rolstoelen en protheses maken. Een fantastische centrum met een fijne werksfeer. Ook wij werden gelijk aan het werk gezet en hebben bewegingsoefeningen met de kinderen gedaan. Heerlijk om iets te kunnen betekenen.

Door dit rehabilitatiecentrum werden we wel weer aan het denken gezet m.b.t. Home of hope. We hadden geaccepteerd dat de omstandigheden van de kinderen oke zijn voor Oegandese begrippen. Nee er is geen luxe of een programma voor de kinderen, maar beter dan verwaarloosd worden door je familie. Na onze werkervaring in het rehabilitatiecentrum realiseerden wij ons dat home of hope echt nog in de kinderschoenen staat en dat er absoluut iets moet veranderen, maar dat wij dit niet alleen kunnen. Onze ideeën zoals bijvoorbeeld een snoezel ruimte en voorlichting geven aan medewerkers laten we voor wat het is, omdat we bij de basis moeten beginnen. Rust en overzicht creëeren.

Gisteren zijn we dan ook bezig geweest met het opruimen en ordenen van de fysio ruimte. Home of hope heeft één fysiotherapeut en doet de oefeningen met de kinderen in een ruimte die wij in Nederlandse begrippen chaotisch noemen. Daarnaast is deze ruimte ook een speelruimte en lopen de kinderen in en uit.Tijd dus om rust te creëeren door de kamers te verdelen in groepen.. José is aan de slag gegaan met het verven van de muur omdat ze daar een muurschildering gaat maken en ik heb samen met de fysio opgeruimd en geordend.

Ons doel is om de fysio ruimte te verven en te betegelen, omdat er nu vloerbedekking ligt dat totaal niet praktisch en hygiënisch is, omdat het onder geplast wordt door de kinderen. Het begin is er maar er is nog een lange weg te gaan.

Wist je dat:

-De meeste Oegandesen te grote slippers/schoenen dragen

-Veel vrouwen extensions/ pruiken dragen

-Wij pepernoten hebben besteld bij een Nederlandse bakker in Oeganda.

-Er maar 2,6% van de Oegandese bevolking 65 jaar of ouder wordt

-Dat het gemiddelde inkomen 1 doller per uur is

-Er twee regenseizoenen zijn

-Als het regent mensen later op het werk komen of helemaal niet

-Het sprinkhanen seizoen is en José niet kan wachten om 1 te proeven...

-De hand begroeting anders gaat dan in Nederland en dat dat bij ons nog steeds voor verwarring zorgt

-De populatie 33.640,833 miljoen is

-De meeste mensen in Oeganda christen zijn, 42%katholiek, 42% protestant, 13% moslim en 3% anders

-Dat veel mensen niet weten wat adoptie inhoud en daardoor denken dat ze hun kind weer terug krijgen

-Iedere kleur van de Oegandese vlag een betekenis heeft: zwart staat voor Afrikaanse mensen, geel voor zonneschijn en vitaliteit, rood voor Afrikaanse broederschap en de kraanvogel staat op de batch van militairen.

-Er in Oeganda meer dan dertig verschillende talen worden gesproken

-Oegandezen van kinderen houden maar verwachten van kinderen dat ze zich goed gedragen ‘ seen and not heard’

Liefde voor de vloek

Tiener moeders en kwijlende kinderen

Afgelopen zaterdag zijn wij van Entebbe naar Ntinda verhuisd. Dit voelt als een hele goede keuze. Bij aankomst in ons appartement werden we vriendelijk verwelkomt door onze Engelse huisgenoten. Ntinda is een goede en rustige buurt waar veelal ministers en mensen met een hoge functie wonen. Wij voelen ons hier veilig en alles is op loopafstand te doen, wat wil je nog meer?!

Plan wijziging

De dagen vliegen om en zijn nu bijna twee weken in Entebbe,Oeganda. Het doel was om vier maanden in Entebbe te blijven, maar helaas zijn de plannen gewijzigd. De stichting waar wij ons voor inzetten zit anders in elkaar dan wij gehoopt hadden. Zo zijn er een aantal factoren die, in onze beslissing om te stoppen, mee spelen. Zo hebben wij twijfels over de verhalen omtrent de gevangenis omdat blijkt dat meerdere organisaties zich hier voor inzetten. Daarnaast heeft de stichting nieuwe Oegandese sociaal werkers die goed functioneren en weten waar ze mee bezig zijn. De werkzaamheden verlopen dus prima. Wat ons nog het meest is tegen gevallen is de communicatie tussen de Vlaamse oprichtster en ons. Alhoewel we hartelijk welkom werden geheten door het Oegandese personeel en zij de samenwerking zagen zitten, werden we soort van genegeerd door de oprichtster. Het initiatief om bijvoorbeeld om tafel te gaan wat betreft kennismaking en werkzaamheden kwam dan ook vanuit ons. Dit was het enige contact terwijl zij de opdrachtgever is.

Omdat de sociaal werkers goede dingen neerzetten en wij ons niet thuis voelden hebben wij de keuze gemaakt om te stoppen.

Het sponsorgeld dat wij hebben ontvangen hebben wij niet ingezet bij deze stichting omdat wij het idee hebben dat het elders beter gebruikt kan worden..

Afgelopen week zijn wij bezig geweest met het vinden van een andere stichting waar wij ons kunnen inzetten en waar wij welkom zijn. Met een klein netwerk achter de hand hebben we een andere stichting gevonden dat zich inzet voor kinderen met een beperking. Deze stichting zit in Jinja. Dit betekent dat wij waarschijnlijk volgende week zaterdag gaan verhuizen naar de hoofdstad Kampala. Vanuit daar gaan we sowieso 1x in de week naar de stichting en moeten we kijken hoe het bevalt en of we vaker gaan. Daarnaast zijn we aan het kijken voor een andere stichting in Kampala zodat we het kunnen combineren.

Wij vinden het jammer dat het zo gelopen is maar zijn er van overtuigd dat er mooie dingen op ons pad komen. Om heel eerlijk te zijn is hier in Entebbe ook niet veel te doen en hebben we het hier ook wel gezien. Na ons idee kan het nu alleen maar beter worden! Toevallig hebben we net op internet onze nieuwe locatie bekeken en dit ziet er echt op en top uit! Het leuke daarvan is dat het centraler ligt en dat we het huis delen met anderen.

We zeggen dus bijna gedag tegen Entebbe maar gaan nog even van onze vrije dagen genieten.

Wist je dat:

José en justine hun tas hadden gepakt met paspoort en al tijdens een hevige onweer en regen bui.. Gewoon voor het geval dat

José en Justine super blij zijn wanneer ze een bakje yoghurt met fruit krijgen in plaats van gefrituurd eten

José niet zonder WiFi kan

Het stroom hier minimaal 1x per dag uitvalt

Het lokale bier hier maar €0,97 kost voor 500ml

José en Justine met minions gaan badmintonnen, met een bal gaan over rollen en proberen in de woonkamer te fitnessen om maar enige manier van sport te kunnen beoefenen, hoezo sport verslaafd?

De paspoppen voor vrouwenkleding extra brede heupen hebben

Er hier veel mooie vrouwen rondlopen in mooie jurken

-De kilo’s er al af vliegen ondanks dat wij de pot pindakaas van thuis, twee zakken drop en een zak pepernoten hebben op gegeten

Gevangenis

Het is half negen s’ avonds en we liggen uitgeput op de bank. Gisteren hadden we een luie dag vanwege de bijwerkingen van de Malaria pil, maar vandaag mochten wij in actie komen.

Na een heerlijk ontbijt buffet werden wij om 08.30 uur opgepikt door Nathalie. Nathalie is de oprichtster van Foodstep. Samen zijn wij naar de gevangenis, Kampiringisa, gegaan. De rit er naar toe duurde ongeveer 90 min, maar gelukkig waren de wegen goed begaanbaar. Eenmaal aangekomen waren we verbaasd. De gebouwen zagen er mooi oranje geverfd uit. Het zag er dus totaal niet uit als de gevangenis zoals wij het hadden gezien op de filmpjes maar meer op een erf met appartementen erop. Onze eerste indruk is precies wat de president Museveni beoogde te behalen. Voor de verkiezingen in februari moet alles er tip top uit zien. Allemaal schijn dus! Dit bleek ook wel toen we de gevangenis in liepen. De binnenkant was nog precies zoals op de filmpjes. Voor ons grauw grijs en vies.

Onze aanwezigheid voelde erg ongemakkelijk en een beetje als aapjes kijken...

Foodstep heeft al veel voor elkaar gekregen voor de jongeren die veelal onschuldig vast zitten. Zo hebben ze voor ramen gezorgd, brengen ze elke week eten en zijn de omstandigheden verbetert. De jongeren zijn van straat gehaald vanwege bv verkiezingen of zijn door stiefmoeder gebracht. Dit is veelvoorkomend omdat de tweede vrouw vaak niet de kinderen uit een eerder huwelijk van de man accepteert. Op donderdag wanneer Foodstep komt mogen de jongeren uit de cellen. De rest van de week zitten ze vast. Ook vandaag mochten de kinderen eruit. Er werd gezongen, gedanst en gebeden. Echter zaten de nieuwe jongeren met een trieste lege bleek op de banken toe te kijken.. Voor hen is deze lange, zware, vernederende weg pas begonnen.

Eenmaal weer terug in de auto waren we kapot en energieloos. Heel onrealistisch wat we gezien hebben. Dit alles omdat wij maar een puntje van de ijsberg zagen en de ellende weer begint als de jongeren terug in de cel moeten.

Na een intensieve ochtend was het tijd voor ontspanning. Na een dik uur wandelen op onze slippers zijn we eindelijk aangekomen bij het winkelcentrum. Bij de ingang worden onze tassen gecheckt en moeten we door een metaaldetector poortje. We komen veel blanken en Aziaten tegen en al snel wordt het duidelijk dat dit een winkelcentrum is voor ‘rijke’ mensen. Heel grappig want we waren goedkoper uit in de winkel dan op straat... Onderhandelen is niet echt ons ding...

We besluiten de terugreis een bodaboda te nemen aangezien het laat op de middag is en het snel donker wordt. Een boda boda is een soort motor taxi. Daar gaan we dan met onze rokjes op de bodaboda. Onderweg wordt de chauffeur nog even aangesproken door een vriend/ collega op het feit dat hij twee blanke meiden achterop had (althans dat vermoeden wij). We hebben geluk want de chauffeur rijdt rustig en verantwoordt. Onderweg valt er van alles te zien. Van houten steigers, waar geen mens in nl op wil staan tot het Victoriameer. Veel indrukken en geuren, maar wat fantastisch. Eenmaal veilig aangekomen is het schemerig. We besluiten nog even aan de overkant van de weg een ‘rollex’ te halen voor bij het avond eten. Dit is een pannenkoek met ei en groenten. Er is alleen een klein minpuntje, want het oversteken hier is een opgave. Wij als mzungus zijn deze drukke wegen niet gewend en worden dan ook uitgelachen en bekeken door de mannen op hun bodaboda aan de overkant. Een zebrapad was hier voor ons geen overbodige luxe geweest. Eenmaal aan de overkant halen we voor nog geen 00,40 cent een heerlijke rollex.

Het was een heerlijk druk dagje met veel nieuwe indrukken en een aantal ervaringen rijker. Voldaan sluiten we de avond af met een heerlijk lokaal biertje, Nile special met op de achtergrond reggae muziek van een lokale pub oid.

Wist je dat:

-Oeganda meer dan 35 soorten bananen kent

-Mensen hier in dikke truien lopen, terwijl het bijna 30 graden is

-Het regenseizoen hier eigenlijk al ingegaan is, maar er nauwelijks regen is gevallen

-Wit niet wit blijft, maar oranje wordt

-De mensen hier op naaldhakken lopen, terwijl wij hier op onze sneakers continue onderuit

gaan

-Het schoonheidsideaal is:brede heupen en volle billen. Borsten doen er niet toe

-Dat mobiel gebruik tijdens alle werkzaamheden is toegestaan

-Hetverkeer een chaos is

-Kinderen continue mzungu naar ons roepen

-In het ziekenhuis kippen rondlopen. Kippen lopen eigenlijk overal rond, net zoals koeien en.

geiten

-De Hollandse koe wordt hier exotische cow genoemd

-Gekko’s hier onze huisdieren zijn. Net zoals een rat waar José erg blij mee is en nu ’s

avonds met haar selfiestick als wapen maar de wc gaat. Dit terwijl justine haar vierkant

uitlacht

-Een Rolex hier geen horloge is, maar een super lekkere wrap met ei en groenten

-De boda boda (motortje) hier een taxi is

-Justine hier helemaal los gaat op de muziek en José op het volleybalveld

-We elke dag een uur heen en een uur terug lopen naar Foodstep

-We nog lang niet naar huis gaan!

Wij Zijn er

Zondag was het dan eindelijk zover!! Onze reis naar Entebbe was begonnen. Na een prima vlucht, met als tussen stop Caïro, kwamen we in het donker aan in Oeganda. De temperatuur was aangenaam en het vliegveld was uitgeleefd... Wij dachten goed voorbereid te zijn, door dollars mee te nemen voor het betalen van onze visum. Echter nemen ze in Oeganda geen dollar biljetten aan die voor 2009 zijn gemaakt. Dit was even een oh nee toch momentje, want ook bij de Exchange counter konden we niet aan dollars komen. Uiteindelijk toch een ATM gevonden en konden we met een gerust hart het vliegveld verlaten.